तिमी जाऊ !
मेरो अंगालोको
भीर छिचोलेर
हावामा
बहकिँदै-बहकिँदै
इन्द्रेणीको आठौँ
रंग हुन ।
थाहा छ ?
मैले तिमीलाई
बिर्सन्छु भनेँ भने
झन् बढी सम्झनेछु
र मेरो मुटुका
काँप-काँपबाट
टुसाउनेछन् यादका
अनगिन्ति आँकुराहरु
म तिम्रो मनमा
गढ्न सकिन
कि तिमी पनि मेरो
जीवनको दलदलमा जाक्कीनु हुँदैन
तिमी जाऊ !
मध्यरातमा म
निदाईरहेको बेला
मेटाउँदै सिँदूर
पोखिएको त्यो जर्जर बाटोलाई
ताकि म तिमीलाई
तिम्रो सपनीमा समेत
पछ्याउन नसकूँ
जसरी एकदिन गायब
भएथ्यो
हाम्रो पिँजडाको
प्यारो सुँगा
तेसरी नै तिमी
पनि गायब हुनु बाफ झैँ बतासमा ।
म निद्राबाट
ब्युँझेर
कहिँ आसपासमा
तिमीलाई नभेट्दा
तिमीलाई कतै खोज्ने छैन
चिच्याएर बोलाउने
छैन
न छापिनेछ कुनै
खवरपत्रमा
तिमी हराएको
सूचना
किनकी तिमी गएपछि
मलाई थाहा छ म
कहिल्यै ब्युँझन सक्ने छैन ।
-अनुप जोशी
.
0 सुझाबहरु:
Post a Comment